Mirosław Domińczyk urodził się 6 grudnia 1953 roku w Krakowie. W dzieciństwie wraz z rodziną przeprowadził się do Kielc, gdzie w 1970 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Metalową w Kielcach. W latach 1970-1981 pracował w Kieleckim Przedsiębiorstwie Instalacji Budownictwa.
Działał w opozycji
Od lat 70. prowadził aktywną działalność opozycyjną. Był współorganizatorem Wolnych Związków Zawodowych w Kieleckim Przedsiębiorstwie Instalacji Budownictwa, „Transbudzie” oraz Kombinacie Budownictwa Miejskiego i Fabryce Łożysk Tocznych Iskra w Kielcach.
W sierpniu 1980 r. brał udział w strajku w Stoczni Gdańskiej, we wrześniu został wybrany pierwszym przewodniczącym Międzyzakładowej Komisji Związkowej NSZZ „Solidarność” Regionu Świętokrzyskiego.
Jako szef regionu był także członkiem Krajowej Komisji Porozumiewawczej. 13 grudnia 1981 r. został internowany i uwięziony w zakładach karnych - kolejno: Kielce-Piaski, Rzeszów Załęże, Nowy Łupków, Załęże i ponownie Kielce.
Po zwolnieniu z internowania, w lutym 1983 r. razem z rodziną wyemigrował do USA i zamieszkał w Nowym Jorku, gdzie w latach 1983-90 współpracował m.in. z komitetem Pomocy Solidarności, Free Trade Union Institiute a także największą centralą związków zawodowych w USA AFL-CIO, organizując pomoc dla podziemia w Polsce.
Wspierał wolne związki zawodowe
W grudniu 1983 roku - wraz z Ireną Lasotą, Leszkiem Waliszewskim i Janem Nowakiem-Jeziorańskim - był członkiem polskiej delegacji do prezydenta Ronalda Reagana. Od 1983 do 1993 był konsultantem AFL-CIO ds. Europy Wschodniej. W ramach tej współpracy po roku 1989 wspierał otworzenie struktur wolnych związków zawodowych w krajach byłego bloku komunistycznego. Wrócił do Polski w 2004 roku.
Został odznaczony Krzyżem Solidarności Walczącej (2010) i Krzyżem Kawalerskim Orderu odrodzenia Polski (2012).
Jego córkami są aktorki: Dagmara Domińczyk, Marika Domińczyk i Weronika Domińczyk.
